Komentarze: 6
Tak sobie dzisiaj jechałam w autobusiku z zajęć języka angielskiego i wzięło mnie na drobne przemyślenia.... ostatanio zauważyłam, że rzadko zdarza mi się krytykować samą siebie, jestem z tego zadowolona... krytykowałam siebie, bo zawsze chciałam schudnąć... być szczupła.... od kiedy przytyłam to było moim największym pragnieniem, ponieważ w tym widziałam źródło moich wszystkich problemów... i tak jadąc sobie w tym pięknym autobusie marki SOLARIS ;P ... zadałam sobie w duchu pytanie: czy gdybym schudła to czy faktycznie moje życie byłoby piękniejsze? czy faktycznie byłoby mi łatwiej? czy byłabym szczęśliwszą osobą? Oczywiście, że na wszystkie te pytania moje odpowiedzi były negatywne z czego jestem zadowolona, bo wcześniej byłam przekonana, że jeśli schudnę to nic więcej do szczęścia nie będzie mi potrzebne.... Dzisiaj uznałam, że w sumie co mi da to, że schudnę na dosłowne kilka kilosów?? Nic... Przecież to JA CAŁA mam wpływ na moje życie, a nie moja waga... to jak się zachowuję i jakie niose ze sobą wartości... Mam pradziwych przyjaciół, którym nie przeszkadza to jaka jestem... mam swoją wspaniałą drugą połówkę, która akceptuje i kocha mnie taką jaką jestem.... więc po jakiego {piiiii} wmawiać sobie, że Twoja waga może zmienić Ci życie??!! ... Nie jestem otyła, nie jestem straszna... można na mnie patrzeć nie brzydząc się mnie (chyba :)).... więc po co mam się zmieniać.... te wszystkie głodówki i diety jedynie niszczą psychikę ludzi.... pomagają jedynie ludziom, którym ich tusza zagraża zdrowiu... Podsumowując moje dzisiejsze przemyślenia uznaję, że powoli mój chory umysł zaczyna dochodzić do stanu normalności i uzyteczności... dzięki temu mogę postrzegać siebie realistycznie, a nie pestymistycznie, czy nawet drastycznie..... Mam nadzieję, że moje przesłanie dotrze do osób, które chorobliwe marzą o stracie kilogramów, bo myślą, że to zmieni ich życie i nastawienie ludzi wobec nich....
PS: Chce ktoś królika?? :)